പുഴമനസ്സേ....

കടലേ... കടലേ...
എന്നാർത്തുവിളിച്ച്
ഒഴുകിവരുന്ന എന്റെ പുഴയേ....

നിന്റെ നെഞ്ചിൽ ആകാശത്തിന്റെ
നിശ്ശബ്ദത പ്രതിഫലിക്കുന്നതിനെ
നീ വിവർത്തനം ചെയ്യുന്നതെങ്ങിനെയാണ്?

നിന്റെ ഭാഷയേതാണ്?

നിന്റെ തൂലികയുടെ നിറമെന്താണ്?

കാലു വെച്ചാൽ, തൊട്ടാൽ
നിന്റെ അടിത്തട്ടിൽ തെളിഞ്ഞുകാണുന്ന
വെള്ളാരങ്കല്ലിന്നരികു കൊള്ളിക്കുന്ന
നിന്റെ  മൂർച്ചകളേ
മിനുസപ്പെടുത്തുന്ന നിന്റെ മന്ത്രമെന്താണ്?

കടൽ താണ്ടി
അങ്ങു ദൂരെ നിന്നും
ഒരു വിളി കാതിൽ വന്നുവീഴുന്നു
നിശ്ശബ്ദമായ്...

നിശ്ശബ്ദതയെത്രമേൽ
ശൂന്യതയാകുന്നുവോ
അത്രമേലത് കനം തൂങ്ങി
ഘനീഭവിച്ചതാകുന്നുവെന്നു നീ
പറഞ്ഞുതന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ....

നീയില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ....

കടലേ... കടലേ...
എന്നാർത്തുവിളിച്ച്
ഒഴുകിവരുന്ന എന്റെ പുഴയോളമേ....

നിന്റെ ഒഴുക്കിന്റെ

ശക്തിപ്രപഞ്ചത്തിലേക്ക്

നിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക്

നിന്റെ ഏകാന്തതീരങ്ങളിലേക്ക്

ഞാനൊരു മുങ്ങാംകുഴിയിട്ടു വന്നോട്ടേ?

മഴ പെയ്യുമ്പോൾ
മഴത്തുള്ളികളേറ്റു നനയാതെ
നിന്റെ മേനിയെ ഞാൻ കാത്തുകൊള്ളാം!

കാറ്റു വരുമ്പോൾ
നിന്റെ കുഞ്ഞോളങ്ങളെ
മടിയിൽ വെച്ചു സംരക്ഷിച്ചുകൊള്ളാം!

ഒരു തോണി കരയിൽ നിന്നും
പുറപ്പെടുമ്പോൾ
അതു തുഴഞ്ഞു നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കുമ്പോൾ
നിന്നെ ഞാൻ ചേർത്തുപിടിച്ചോളാം...

മലവെള്ളം വന്നു നിന്നെ
കലക്കിമറിച്ചിടുമ്പോൾ
എന്റെ പ്രാണൻ നിനക്കു തന്ന്
ഞാൻ മാറിനിന്നോളാം...

നിന്നിലേക്കെന്നെ വലിച്ചുതാഴ്ത്തുന്ന
നീ പറയാതെയെന്നോടു ചൊല്ലുന്ന
നിന്നിൽനിന്നും തെറിച്ചു വീഴുന്ന
ജലത്തുള്ളികളിലെ നിന്റെ ശ്വാസത്തെ
ഞാനെന്നുമെന്നുമറിയുന്നു.....
എന്നുമെന്നും കാതോർക്കുന്നു...
എന്നുമെപ്പോഴും തൊട്ടെടുക്കുന്നു...

നീയില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ..
നീ പറഞ്ഞു തന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ...

കടലേ... കടലേ...
എന്നാർത്തുവിളിച്ച്
ഒഴുകിവരുന്ന എന്റെ പുഴമിടിപ്പേ....