പളുങ്കുമണി

രണ്ടു ഇമകള്‍ക്കിടയിലെ വെളുത്ത  അകലം നിറക്കുവാനെന്നോണം
ഇടയിലെ വരമ്പത്ത് പൂത്തുനിന്നുവത്രേ
ഒരുനാളൊരു പളുങ്കുമണി.

ആകാശം പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന
ചില്ലിന്റെ സുതാര്യതയില്‍
ഹൃത്തിലെ ചൂടു പറ്റിയ ഒരു പളുങ്കുമണി .

കവിളുകളിലേക്ക് ഉരുളാതെ
ഇമകളെ തൊടാതെ
ഉപ്പിന്റെ തരിയുള്ള ഒരിറ്റു തുള്ളി.

കണ്മഷി കലരാതെ നോക്കിയിട്ടും
ഇമവെട്ടി തകരാതെ നോക്കിയിട്ടും
കലക്കം തട്ടാത്ത, പോറല്‍ വീഴാത്ത
ഒരു  കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളിയായി
കവിളുകളിലേക്കൂര്‍ന്നു വീണുവത്രേ
പൊടുന്നനെ അതൊരുനാള്‍.

ഇമകള്‍ നോക്കിനില്‍ക്കെ
ഞെട്ടറ്റു വീഴുന്നൊരു  പൂ പോലെ
അത് മണ്ണിലേക്കുരുണ്ട്  വീണ്
തകര്‍ന്നുടഞ്ഞു പോലും!

കണ്ണിമകള്‍ അതോര്‍ത്തോര്‍ത്ത് നനവില്‍ കുതിര്‍ന്നു നിന്നു  
കണ്ണുകള്‍ സഹിക്കവയ്യാതെ ചുടുനീരില്‍ മുങ്ങി നിവര്‍ന്നു
അടഞ്ഞു തുറന്നു

ഹൃദയം ചുവന്നു